ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ










Είναι κάποια παιδιά που θαρρείς & είναι καταραμένα...

Ξέρω, σας χαλάω τη διάθεση πρωί-πρωί όμως αξίζει. Γιατί τίποτε δεν είναι πιό σημαντικό από το να σωθούν μερικές αθώες ζωούλες! Αυτά τα παιδάκια (& άλλα πολλά & σε εικόνες ακόμη μεγαλύτερης εξαθλίωσης) παρότι δεν έχουν φταίξει σε τίποτε, μόνο & μόνο επειδή είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε περιοχές του πλανήτη φτωχές, άνυδρες, όπου η πείνα, η αμάθεια (βασικός λόγος εξάπλωσης του AIDS) αλλά & οι πόλεμοι τις έχουν κυριολεκτικά ρημάξει, δεν έχουν απολύτως κανένα μέλλον... Σε όλες αυτές τις περιοχές (Αιθιοπία, Νιγηρία, Ουγκάντα, κ.λ.π.) χιλιάδες παιδιά αποδεκατίζονται καθημερινά από το λιμό, την ξηρασία, τις αρρώστιες... Και όλα τους πεθαίνουν αργά & βασανιστικά, εξαθλιώνεται πρώτα ολοκληρωτικά ο οργανισμός τους, σβήνει το ανοσοποιητικό τους σύστημα & τα έρημα καταλήγουν σε συνθήκες εντελώς απάνθρωπες, συνθήκες που εμείς μόνο με μια λέξη θα μπορούσαμε να τις περιγράψουμε: ΦΡΙΚΗ...

Την ίδια στιγμή που εμείς όλοι εδώ στις ευνοημένες-ευλογημένες περιοχές του πλανήτη έχουμε γίνει υπερκαταναλωτικά κτήνη, την ίδια στιγμή που εμείς αγοράζουμε στα δικά μας παιδιά το ένα παιχνίδι μετά το άλλο & επιλέγουμε τα ρούχα τους από μια πληθώρα "επώνυμων" καταστημάτων, την ίδια στιγμή που τα δικά μας παιδιά πετάνε με ευκολία το δικό τους γάλα για να φάνε π.χ. σοκολάτες ή χίλιες-δυό άλλες αηδίες, εκεί, στην άλλη άκρη του πλανήτη μας (τόσο μακρυά μα & τόσο κοντά ταυτόχρονα) κάποια (αναρίθμητα) άλλα παιδάκια βασανίζονται με τρόπο εντελώς ανίερο από την ασιτία, τις λιμώξεις & πεθαίνουν αβοήθητα...
Ούτε σε ζώα δεν αξίζει βέβαια τέτοια μοίρα! Εμείς εδώ που έχουμε τόσο ευαισθητοποιηθεί για να σώζουμε καθημερινά όπως μπορούμε ο καθένας τα ζωάκια του πλανήτη μας από τους κυνηγούς, τις πυρκαγιές, την εξαφάνιση, ας σκεφτούμε πως εκτός από τα ζώα, υπάρχουν κι όλες αυτές οι παιδικές ψυχές που έχουν την ανάγκη μας! Γιατί τα παιδιά αυτά δεν είναι ούτε κατώτερα, ούτε ανάξια να λάβουν αγάπη! Δεν είναι παιδιά κανενός κατώτερου Θεού! Έχουν ίσα δικαιώματα με τα δικά μας παιδιά, μόνο που κανείς δεν τους το είπε & κανείς δεν τους τα έδωσε...

Ας πάψουμε πια να εθελοτυφλούμε (ξέρω, δεν είναι ωραίο θέαμα οι φωτογραφίες που σας έδειξα, ούτε ευχάριστο το θέμα μου σήμερα) κι ας γίνουμε εμείς όλοι οι Θεοί που θα τα βοηθήσουν! Γιατί πραγματικά όσα κι αν διδάσκουν του κόσμου όλου οι θρησκευτικές οργανώσεις, εγώ ξέρω πως τον Θεό τον έχουμε όλοι μέσα μας, στην καρδιά μας, στη θέλησή μας να συνδράμουμε, όταν το θέλουμε γινόμαστε παντοδύναμοι!!!
Έστω κι από 10 ευρώ να στείλουμε (με όποιο τρόπο) ο καθένας μας (8ευρώ κοστιζει ένα σετ με 10 ευχητήριες κάρτες!), έστω & το 1 από τα δέκα να φτάσει στον προορισμό του (γιατί δεν ξέρω όλες οι εμφανιζόμενες ως ανθρωπιστικές οργανώσεις κατά πόσο πραγματικά βοηθούν), πάλι αυτό το ένα ευρώ μπορεί σίγουρα να σώσει τουλάχιστον μια ζωούλα προσφέροντάς τους ένα εμβόλιο, λίγο νεράκι, λίγο γαλατάκι!


Μέρες που είναι, σίγουρα όλοι μας θα στείλουμε στους αγαπημένους μας χριστουγεννιάτικες κάρτες. Κι αν κάποιοι δεν είχατε σκοπό να το κάνετε, κάντε το μόνο & μόνο για να σώσετε φέτος κάποιο παιδάκι από βέβαιο θάνατο! Αγοράστε τις κάρτες αυτές από εδώ κι αν θέλετε & μπορείτε κι άλλα όμορφα δωράκια που μπορεί να σας χρειαστούν. Επίσης, μπορείτε να γίνετε μέλη της οργάνωσης UNICEF με μόλις 15 ευρώ ετήσια συνδρομή(!) ή ανάδοχοι κάποιων από αυτά τα παιδιά με μόλις 20ευρώ το μήνα(!), αν το σκεφτείτε θα δείτε πως τα ποσά είναι πολύ μικρά, όλοι μας μπορούμε να τα κόψουμε από κάτι άλλο εντελώς ασήμαντο (μειώστε το κάπνισμα, εγώ αυτό έκανα!) & να νιώσουμε την αγαλίαση πως βοηθάμε ουσιαστικά κάποια παιδιά που τόσο μας έχουν ανάγκη! Δεν είναι δυνατό να νιαζόμαστε τα ζώα (καλά κάνουμε, αλλά ας βοηθήσουμε πρώτα τους ανθρώπους που αποδεκατίζονται κυριολεκτικά), να παριστάνουμε τους πολιτισμένους & να μη καταβάλλουμε όλοι μας κάθε δυνατή προσπάθεια για να συνδράμουμε σε τέτοιες καταστάσεις... Και στο κάτω-κάτω, αφού τελικά όλοι μπορούμε, γιατί να μην το κάνουμε;;;
Σας φιλώ γλυκά, ελπίζοντας σήμερα να σας προβλημάτισα θετικά!
Ετικέτες 15 σχόλια | | edit post
ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ




ΆΝΤΡΕΣ ΓΙΑ ...ΦΙΛΗΜΑ (& όχι μόνο)!

Ποιά από τις 2 εικόνες επιλέγετε;! Μα φυσικά την πρώτη, σωστά; Απόλυτο δίκιο έχετε, γιατί να σας αρέσει μια εικόνα που προβάλλει τη μιζέρια του γάμου, τη στασιμότητα, την ΉΤΤΑ (ναι!) όταν έχετε τη δυνατότητα να ενθουσιαστείτε με μια άλλη, η οποία με τρόπο σουρεαλιστικό μα & ρεαλιστικό ταυτόχρονα, απεικονίζει το πάθος, την ηδονή, το έντονο sex ;!!!
Λοιπόν, στο θέμα μου τώρα. Και το θέμα μου είναι το πόσο με εξιτάρουν οι άντρες που μετά το γάμο αντιμετωπίζουν τη γυναίκα τους ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που την αντιμετώπιζαν πριν απ΄αυτόν (χωρίς να τη θεωρούν δεδομένη) κι απ΄την άλλη πόσο δεν μπορώ να μην απεχθάνομαι τους άλλους κυρίους (& κυρίες, αλλά σα γυναίκα λογικό είναι να μιλώ για άντρες νομίζω), αυτούς που με το που παντρευτούν βολεύονται, ξεχνούν όλο τον ενθουσιασμό της σχέσης τους & καταλήγουν να ...κοιμούνται καθημερινά μπροστά στον καναπέ & στην TV!
Tις απόψεις μου για το γάμο, που για μένα δεν είναι τίποτε παραπάνω από απλή συμβίωση, τις έχω γράψει από καιρό & εδώ, ωστόσο επειδή βλέπω πολλλλλλλλλά ζευγάρια γύρω μου να ...κατακρεουργούν τη σχέση τους μόλις παντρευτούν, αποφάσισα να επαναφέρω το θέμα.
Οκ, ξέρω, θα μου πείτε πως είμαι άδικη, πως δεν είναι δυνατό να ευθύνεται μόνο ο άντρας, πως & η γυναίκα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης όταν ο γάμος-σχέση του ζευγαριού πάει κατά ...διαόλου. Σαφώς & έχετε δίκιο, σαφώς & εμείς οι γυναίκες μπορούμε με τον τρόπο μας να σας ταρακουνήσουμε & να σας δώσουμε να καταλάβετε πως δεν είμαστε ικανοποιημένες με ένα "γεροντίστικο" τρόπο καθημερινότητας, πως επιθυμούμε ένταση στη ζωή μας, κ.λ.π, κ.λ.π.! Αλλά -ξαναλέω- πως αφενός επειδή είμαι γυναίκα θα μιλώ για τα ανδρικά λάθη κι αφετέρου στο παράδειγμα φίλων μας που έχω τώρα στο μυαλό μου, το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης το φέρει ο άντρας, αφού η κοπέλα & δεν έχει επαναπαυθεί & δεν παραλείπει να του επισημαίνει πως πλέον τα πράγματα στη σχέση τους έχουν γίνει από βαρετά έως μίζερα...
Κι εγώ σαν τρίτη, δεν μπορώ να μην ανησυχώ για την έκβαση & αυτού του γάμου! Εννοώ δλδ πως με τέτοια βαρεμάρα που βλέπω από την πλευρά του συζύγου, με τέτοια αδιαφορία, με τόσο ωχαδερφισμό σε σημείο αναισθησίας πολλές φορές, θα κατανοήσω απόλυτα την κοπέλα, εάν κουραστεί να λέει τα ίδια & τα ίδια & αποφασίσει σε λίγο καιρό να χωρίσουν! Και καλά θα κάνει βέβαια!
Γιατί καρδούλες μου, ναι, σε σας τους άντρες μιλώ, ποιός σας είπε πως πλέον από τη ζωή μας το μόνο που θέλουμε είναι να παντρευτούμε-"αποκατασταθούμε", να κάνουμε παιδιά κι από κει & πέρα είμαστε ικανοποιημένες;;; Αυτό μπορεί να ίσχυε παλιά, με τις μανάδες ή τις γιαγιάδες μας, τότε που ο άντρας θεωρούνταν λόγω της εμποτισμένης από το μεγάλο διάστημα της τουρκοκρατίας αντίληψης, ότι είναι ο "άρχοντας", ο "αρχηγός" της οικογένειας, τότε που μόνο αυτός εργαζόταν ενώ η γυναίκα έπρεπε να παραμένει κλεισμένη μέσα στο σπίτι με μόνο της μέλημα τη φροντίδα του!
Τώρα όμως που τα πράγματα έχουν τόσο αλλάξει (επιτέλους), τώρα που & η γυναίκα εργάζεται & άρα έρχεται καθημερινά σε επαφή με κόσμο, τώρα πια το σπίτι, τα παιδιά, όλα όσα αφορούν στο ζευγάρι πρέπει να είναι εξίσου κοινό μέλημα & των δύο! Δεν μπορεί δλδ ο άντρας να γυρίζει στο σπίτι, να περιμένει το φαγητό του έτοιμο να το φάει, τα ρούχα του πλυμένα-σιδερωμένα να τα φορέσει, το σπίτι καθαρισμένο-συμαζεμένο & τα παιδιά τακτοποιημένα... Μα από ποιόν θα γίνουν όλα αυτά;;; Δεν μπορεί να μην καταλαβαίνετε τη σημερινή εποχή που ούτως ή άλλως, είναι επιβεβλημένη ανάγκη να εργάζεται & η γυναίκα (γιατί όλοι θέλουμε να ζούμε με "ανεβασμένο" επίπεδο, άρα & τα δικά της εισοδήματα είναι απαραίτητα στην οικογένεια), δεν μπορεί λοιπόν να μην καταλαβαίνετε πως κι εκείνη είναι κουρασμένη & δεν μπορεί -ούτε θέλει, ούτε πρέπει!- να τα κάνει όλα εκείνη μέσα στο σπίτι-οικογένεια!
Μαζί οφείλετε να διεκπεραιώνετε τις δουλειές του σπιτιού, από κοινού πρέπει να φροντίζετε για το διάβασμα-φροντιστήρια των παιδιών, ακριβώς γιατί & οι δύο είστε πλέον επικεφαλής* της οικογένειας! Και φυσικά & οι δύο έχετε ανάγκη ξεκούρασης, χαλάρωσης, όπως & ερωτικής εκτόνωσης! Όπως ακριβώς όταν ζούσατε ο καθένας μόνος του, εργένης ή φοιτητής για παράδειγμα, φροντίζατε για τα ρούχα σας, το σπίτι σας, τα ψώνια του, το φαγητό σας, έτσι & τώρα δεν μπορεί να μην κάνετε το ίδιο! Η γυναίκα σας δεν είναι ούτε η υπηρέτριά σας, ούτε το κορόιδο της υπόθεσης! Εάν κάνετε το λάθος να την αντιμετωπίσετε κατ΄αυτόν τον τρόπο, τότε έχετε σεις ο ίδιος υπογράψει τη θανατική καταδίκη του γάμου σας... Αντιθέτως, το έξυπνο θα είναι να την αντιμετωπίζετε απλά σα συγκάτοικο (αυτό είναι στην ουσία!), με την οποία συγκάτοικο έχετε φυσικά από κοινού τη μέριμνα του σπιτιού & των θεμάτων του, (εξάλλου στη ζωή ο/η σύζυγος είναι συνοδοιπόρος, είναι αυτή/ός που έχει αναλάβει τα ίδια βάρη με κάποιον άλλο) γιατί μόνο όταν της συμπεριφέρεστε έτσι της δείχνετε πως την εκτιμάτε & τη σέβεστε, σαν άνθρωπο αλλά & ως σύζυγό σας! Και άρα, ΜΟΝΟ τότε κι εκείνη θα μπορεί να έχει τη διάθεση (είτε από άποψη σωματικής κούρασης, είτε ψυχικής διάθεσης) να σας χαρίσει μοναδικές, αισθησιακές στιγμές ερωτικού πάθους, όπως παλιά, πριν παντρευτείτε...! Διαφορετικά, εσείς οι ίδιοι θα έχετε "ευνουχίσει" το γάμο σας, με την στενομυαλιά & την κουτοπονηριά σας ...
Σας φιλώ κι ελπίζω να έγινα κατανοητή!
(*Το επίθετο επικεφαλής δεν κλίνεται γραμματικά, οπότε δεν έχει πληθυντικό!)