ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ





Μωρών Ευαγγέλια, μέρος 1ο.

Θυμάμαι όταν πριν 2-3 χρόνια τέτοια εποχή που είχε έρθει η Σμαραγδούλα στη ζωή μας, ένιωθα τόσο χαρούμενη κι ολοκληρωμένη που νόμιζα πως ήταν τα πιό ευτυχισμένα Χριστούγεννα της ζωής μου! Έπεφτα έξω… Φέτος είναι! Φέτος που έχουμε & το 2ο μωρούλι μας!!!
Είχα γράψει τότε ένα post για το πόσο με συντάρασσε ο ερχομός του πρώτου μου παιδιού, τώρα τα πράγματα είναι το ίδιο όμορφα, μαγικά, αλλά επί δύο…!
Είναι πραγματική μαγεία να μεγαλώνεις δύο μικρά αγγελούδια, να τους μαθαίνεις χίλια-δυο πράγματα, να τους χαρίζεις χαρά, να τα ντύνεις με πανέμορφα ρουχάκια, να τα χαϊδεύεις τρυφερά, να τους λες παραμυθάκια, να ψάχνεις εκπαιδευτικά παιχνίδια να τους αγοράσεις, να τα ακούς να ξεκαρδίζονται, να, να, να…
Έτσι λοιπόν πλέον η ζωή μου/μας έχει αποκτήσει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα, έχει γίνει πολύ πιο ουσιαστική. Φυσικά όμως όλα αυτά έχουν & την άλλη τους πλευρά, το κόστος τους. Πολύ περισσότερη κούραση, την οποία όμως όχι μονάχα δεν τη σκέφτεσαι αλλά την παρέχεις κι εντελώς αγόγγυστα με απίστευτη προθυμία. Σα να εκπαιδευόσουν μια ζωή για να κάνεις τελικά αυτό…Ο χρόνος σα να λιγόστεψε ξαφνικά απίστευτα, δε φτάνει ποτέ για να αφιερώσεις λίγο στον εαυτό σου, παρά μόνο το βράδυ αργά που τα αγγελούδια σου έχουν πλέον ταξιδέψει στην αγκαλιά του Μορφέα…
Όμως όταν πριν κάνεις παιδιά τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, έχεις ζήσει αυτά που θέλεις & έχεις πια καταλήξει με ωριμότητα πως πλέον θέλεις όντως να γίνεις μαμά/μπαμπάς & μάλιστα με σύντροφο τον άνθρωπο που έχεις πλάι σου, τότε όλα έρχονται απολύτως φυσιολογικά, όμορφα, ήρεμα & γλυκά! Αυτό που λέμε η φυσική τάξη πραγμάτων…

Έτσι ζω κι εγώ τα τελευταία 4 τουλάχιστον χρόνια αυτό το μαγικό παραμύθι παρακαλώντας τίποτε να μην αλλάξει, τίποτε να μην πάει στραβά, να κρατήσει για όλη την υπόλοιπη ζωή μας. Επειδή λοιπόν αυτό το παραμύθι έχει & τις τραγελαφικές του στιγμές, θα αρχίσω από σήμερα & μια που σ΄αυτή τη φάση της ζωής μου τα παιδιά μου-η οικογένειά μου αποτελούν το νούμερο ένα θέμα που με απασχολεί, να καταγράφω εδώ μέσα διάφορα περιστατικά της καθημερινότητάς μας που για μένα έχουν ενδιαφέρον, γέλιο, ή θεωρώ πως είναι απλά ευχάριστα αν τα διαβάσει κάποιος.

----------------------------------------------------------------------------------

Το μωρό εδώ & 1,5 μήνα περίπου μπορεί πλέον & κάθεται μόνο του, όχι για πολύ ώρα (κουράζεται) αλλά κάθεται. Βρίσκομαι λοιπόν εγώ στην κουζίνα πλένω τα μπιμπερό για να τα βάλω για αποστείρωση, έχω αφήσει τη μπεμπούλα στη μέση του καναπέ στο καθιστικό κι έχω πει στη «μεγάλη» τη Σμαραγδούλα που κάθεται δίπλα στο μωρό & κοιτάζει τη «Barbie & τους 3 σωματοφύλακες» στην τηλεόραση να προσέχει την αδερφούλα της. Όπως έχουμε πει το ρόλο της «μεγάλης αδερφής που προσέχει το μωρό αδερφάκι της» τον έχει πάρει πολύ στα σοβαρά παρότι η ίδια είναι μόλις 3,5 χρόνων, τόσο που πλέον έχω να λέω ότι η διαφορά ηλικίας 3 χρόνων ανάμεσα στα αδερφάκια είναι η ιδανική! Γατί το μεγάλο παιδί δεν έχει μεγαλώσει πολύ ώστε να αποκτήσει δικά του ενδιαφέροντα, είναι στη φάση ακόμη που παίζει πολύ & βλέπει-αντιμετωπίζει το μωρό σαν κουκλίτσα που η ίδια έχει την ευθύνη του! Πλένω λοιπόν εγώ «τρέχοντας» τα μπιμπερό έχοντας φυσικά δίπλα μου το babyfone για να ακούω τι γίνεται μέσα.

Σμαράγδα: - Μαμάααααα, τρέξε, το μωρό μας έπεσε …
Εγώ: (αφήνω να πέσει το μπιμπερό που κρατώ στα χέρια μου & τρέχω πανικόβλητη, αλλά μέχρι να φτάσω προσπαθώ αλλόφρων να σκεφτώ & τη ρωτώ):
- …… Έπεσε Πολύ???……………………!

Φτάνοντας στο καθιστικό βλέπω πως απλά η μπεμπούλα κουράστηκε να κάθεται κι αποφάσισε να ξαπλώσει στο πλάι, η Σμαραγδούλα όμως που είναι υπεύθυνο παιδάκι & πραγματικά την προσέχει νιώθει την ανάγκη να με ενημερώσει για την αλλαγή που προέκυψε, ώστε να δω αν είναι ανάγκη να επέμβω προς σωτηρία του βρέφους! Κι εγώ που πλέον έχει πάει η καρδιά μου στη θέση της συνειδητοποιώ τι ρώτησα πριν λίγο την κόρη μου & γελώ μόνη μου!

Φιλάκια γλυκά σε όλες τις μανούλες-ήρωες του κόσμου αλλά & σε όλους σας,
Μαρία