ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ















Κ Α Π Ν Ο Α Π Ε Ξ Α Ρ Τ Η Σ Η

Μέχρι τα 26 μου ήμουν σπασικλάκι-αντικαπνίστρια μέχρι αηδίας. Έμαθα να καπνίζω όταν γνώρισα τον άντρα μου που μου έλεγε "πάρε ένα για να μη σου βρωμάω". Κι εγώ η ...ερωτευμένη έπαιρνα & ξανάπαιρνα μέχρι που έγινα πιό φανατική καπνίστρια ίσως κι από εκείνον! Μιλάμε ότι μπήκα στο χειρουργείο (& τις 2 φορές) να γεννήσω με το τσιγάρο στο χέρι... Πολλές φορές στη δουλειά ξεχνιέμαι από την ένταση κι ανάβω 2 τσιγάρα ταυτοχρόνως!
Τα τελευταία βέβαια χρόνια αισθάνομαι αιχμάλωτη αυτής της συνήθειάς μου. Δεν μου αρέσει που ξυπνάω το πρωί & μου βρωμάνε τα μαλλιά μου, δεν μου αρέσει που λαχανιάζω γρήγορα ενώ παλιά έκανα 2-3 λεπτά μακροβούτι, δεν μου αρέσει που πρέπει να βγαίνω (τώρα, στη μετά παιδιών εποχή) όλο το χειμώνα έξω στο μπαλκόνι & να ξεπαγιάζω όλη την ώρα για να καπνίσω. Αλλά φυσικά, το τσιγάρο-τσιγάρο. Μπορεί να το μείωσα λίγο αναγκαστικά στο ένα πακέτο την ημέρα μετά τα παιδιά (από τα 2,5) αλλά εξακολουθώ να το ευχαριστιέμαι το άτιμο. Καπνίζω τα More τα οποία λατρεύω! Ξέρετε, αυτά που πολύς κόσμος τα νομίζει πουράκια, αλλά δεν είναι, είναι απλώς τσιγάρα μακριά τυλιγμένα σε καφέ σκούρο χαρτί. Υπέροχη γεύση μαζί με φινέτσα! Βέβαια φινέτσα ακριβή... Άλλος ένας λόγος που νιώθω τόσο ανόητη που καπνίζω αφού ξέρω πως κάποιοι έξυπνοι θησαυρίζουν πουλώντας σε μένα & άπειρους άλλους το ίδιο ανόητους με μένα, το θάνατο...
Όμως το Σάββατο το βράδυ ή μάλλον το πρωί κατά τις 4,30 έφτασα στο στάδιο της απόλυτης τσιγαροεξαθλίωσης: μετά από κάνα-δυο-τρία-τέσσερα ποτάκια & μπόλικο κούνημα, μας "έκοψε λόρδα" & είπαμε με τον άντρα μου αντί για "βρώμικο" να μπούμε σε ένα Swedco cafe (διανυκτερεύει) που θα είχαμε & τη ζεστούλα μας & το ωραίο μας περιβάλλον αλλά & ωραία-καθαρά υλικά για να φάμε ό,τι τραβούσε η ψυχούλα μας! Μπαίνουμε λοιπόν, προχωράμε στο βάθος πιάνουμε ένα ωραιότατο τραπεζάκι φάτσα στη θάλασσα & γυρνάμε να επιλέξουμε τί θα παίρναμε (self service γαρ). Μπανίζω εγώ εντωμεταξύ (με αγωνία) ότι δεν υπάρχουν τασάκια πουθενά εκτός από ένα τραπέζι που μια κοπέλα -μόνο!- καπνίζει κανονικότατα. Την πλησιάζω & τη ρωτάω ευγενικά αν όντως επιτρέπεται το κάπνισμα. Με διαβεβαιώνει πως ρώτησε & της είπαν "ναι, μετά τις 12,30 επιτρέπεται" & της δώσαν το τασάκι! Εγώ κι ο άντρας μου ανασαίνουμε! Παραγγέλνουμε λοιπόν, πληρώνουμε κι έπειτα ζητάμε ένα τασάκι για να πάμε στο τραπέζι μας να κορέσουμε την ξελιγωμάρα μας. Αλλά! Ο τύπος αρνείται! Μας λέει πως δεν μπορούμε να καπνίσουμε μέσα στο μαγαζί! Εγώ ΦΟΥΝΤΩΣΑ... Η άλλη να καπνίζει την ίδια στιγμή που εμένα μου λένε πως δεν μπορώ!!!!!!!! Ταυρίνα εν υαλοπωλείο η δικιά σου...
-"Μα η κοπέλα που καπνίζει με διαβεβαίωσε πως της είπατε ότι επιτρέπετε (εσείς) το κάπνισμα στο μαγαζί μετά τις 12,30 & της δώσατε τασάκι!"
- Όχι εγώ, μπορεί να της το είπε η κοπέλα που ήταν στην προηγούμενη από μένα βάρδια!
- Κι εμένα τί με νιάζει ποιός της το είπε; Εγώ θέλω να καπνίσω κι αφού επιτρέπετε το κάπνισμα στην κοπέλα θα το επιτρέψετε & σε μένα. Δώστε μου τασάκι!
- Δεν σας δίνω!
Εγώ σε κατάσταση έξαλλη βουτάω επιδεικτικά από ένα τραπέζι που έφευγαν εκείνη την ώρα κάτι νεαροί ένα άδειο κουτάκι αναψυκτικού, αγριοκοιτάω τον κατά τα άλλα -η αλήθεια- ευγενέστατο τύπο που μου αρνήθηκε το τασάκι & πάω & κάθομαι. Εννοείται πως άναψα κατευθείαν να ευχαριστηθώ το τσιγαράκι μου! Όταν έχεις νεύρα είναι ωραίο να ξεφυσάς με μανία...
.............................................
Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως ο άντρας μου με κοιτά παγωμένα. Και πως πριν που εγώ λογομαχούσα με το νεαρό στο ταμείο, ο Στέλιος μου κάτι προσπαθούσε να μου πει. Αμέσως μετά συνειδητοποιώ πάλι πως περιέργως εκείνος δεν έχει ανάψει ακόμη τσιγάρο. "Γιατί με κοιτάς έτσι;" τον ρωτάω. "Και τί μου έλεγες πριν στο ταμείο;" Πριν προλάβει να μου απαντήσει βλέπουμε & οι δύο να μας πλησιάζει ο νεαρός του ταμείου. Εγώ ξαναρχίζω να ...φουντώνω στην υποψία πως έρχεται να μου την πει που άναψα τσιγάρο! Όμως ο νεαρός πολύ ευγενικά σκύβει, κάνει πως καθαρίζει το τραπέζι μας & μου λέει: "χίλια συγνώμη για πριν που δε σας έδωσα τασάκι, όμως δεν μπορούσα γιατί οι μπάτσοι πίσω μας κοίταζαν" !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ο άντρας μου απευθυνόμενος προς εμένα: "Αυτό σου έλεγα πριν!"

Εγώ που έχω μείνει κάγκελο γυρνάω & κοιτάω ερευνητικά τα τραπεζάκια γύρω από το ταμείο. Βλέπω πραγματικά ένα στο οποίο κάθονται 5 νεαροί ένοπλοι αστυνομικοί & μία κοπέλα επίσης ένστολη, με χεροπέδες, γκλομπς, κλπ. Κοιτάνε όλοι προς το μέρος μας! Τα χάνω αλλά όχι εντελώς. Κάνω ματιά στον άντρα μου, σηκώνω το ποτήρι μου (στο άλλο χέρι κρατώ αναμμένο τσιγάρο) & γνέφω στους αστυνομικούς στην υγειά τους! Τώρα τα χάνουν εκείνοι για λίγο, μετά μου χαμογελάνε & μας κάνουν κι αυτοί στην υγειά μας με τα ποτήρια τους (προς μεγάλο εφησυχασμό του συζύγου μου)!

Τρώμε, πίνουμε με τον καλό μου, φυσικά καπνίζουμε (μάλιστα & ένας από τους αστυνομικούς επίσης κάπνισε μετά) & ηρεμούμε ωραία-ωραία. Εγώ όμως που έχω θυμώσει πολύ με τον εαυτό μου που φέρθηκα έτσι απότομα κι άκομψα στο νεαρό του ταμείου κι έγινα & ρεζίλι λόγω του πάθους μου για το -συγχωρέστε με- γ@μημένο το τσιγάρο, λέω αποφασιστικά στον καλό μου: "είσαι να αφήσουμε φεύγοντας εδώ τα πακέτα μας & από αύριο να μην ξανακαπνίσουμε ποτέ;" Με κοιτάζει σκεπτικά, ξέρει ότι αυτή τη φορά το εννοώ. Ας το κάνουμε, μου λέει!

Από τα ξημερώματα της Κυριακής λοιπόν έχω να καπνίσω! Χτες ήταν κόλαση αλλά όσο πάει γίνεται & καλύτερο. Βασικά κρίσεις στέρησης είναι μερικών λεπτών, δεν το θες όλη μέρα. Ευτυχώς. Και τις στιγμές που το θες σκέφτεσαι τα οφέλη του "κοψίματος" & προσπαθείς να επικεντρώσεις σε κάτι άλλο τη σκέψη σου. Εμείς υποσχεθήκαμε να ρίχνουμε κάθε μέρα 10€ που θέλαμε για τα τσιγάρα μας σε ένα κουμπαρά & του χρόνου να πάμε μια κρουαζιέρα ή διακοπές στο Μαυρίκιο & μάλιστα σε πρόγραμμα νεονύμφων!!!! Καλό; Τουλάχιστον τώρα χωρίς τσιγάρο έχουμε περισσότερες πιθανότητες του χρόνου να είμαστε καλά για να πραγματοποιήσουμε την υπόσχεσή μας!!!

Εξάλλου, με αυτά που γίνονται (απαγορεύσεις δήθεν για το καλό & την υγεία μας, αλλά που εξετάζουν & το ενδεχόμενο να μπορεί ο κάθε καταστηματάρχης να εξαγοράσει ειδική "καπνιστική" άδεια για το μαγαζί του) αστρονομικές τιμές, κλπ όντως θα είμαστε εντελώς ανόητοι αν τους κάνουμε τη χάρη & συνεχίσουμε το βρωμοτσιγάρο... (Μωρές ας είχα ένα τώρα!)

Εδώ θα βρείτε σημαντικές πληροφορίες όσοι σκέφτεστε να το κόψετε: Το blog των Κυριών


Μακάρι να το αποφασίσετε γιατί τελικά όντως θέμα απόφασης είναι! Καλή επιτυχία από την καρδιά μου,
Μαρία.
ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ


Πρέπει...

Πριν από 2 μόλις εβδομάδες μια από τις αδέσποτες γατούλες της γειτονιάς που ταϊζω εδώ κι ενάμιση χρόνο (από τότε δλδ που μετακομίσαμε σ΄αυτή τη γειτονιά) μας έφερε ένα πολύ όμορφο μωρό γατάκι, ηλικίας περίπου ενός μήνα.
Ήταν για μένα ένα υπέροχο χριστουγεννιάτικο δώρο, μια φανταστική έκπληξη. Ένα μικρούλη, ασπρόμαυρο γατάκι, παιχνιδιάρικο & τόσο γλυκό... Το αγαπήσαμε όλοι στην οικογένειά μου, το ταίζαμε, το φροντίζαμε, του βάλαμε ένα πολύ ωραίο σπιτάκι-ιγκλού για να μη βρέχεται ή κρυώνει ούτε αυτό ούτε η μανούλα του, ακόμη & μια μωρουδιακή κουβερτούλα μέσα στο σπιτάκι βάλαμε...

Το μωρό γατάκι από χθες δεν ήθελε να φάει τίποτα, ήταν συνέχεια μαζεμένο μέσα στο σπιτάκι του μόνο που κάπου-κάπου νιαούριζε με την ψιλή του φωνούλα παραπονιάρικα. Ανησύχησα λιγάκι, το είπα & στον άντρα μου μα εκείνος με καθησύχασε. Σήμερα το μεσημέρι πήγα κοντά να δω γιατί το έβλεπα συνέχεια ξαπλωμένο μέσα στο σπιτάκι & δυστυχώς το είδα να ψυχομαχάει... Μετά από λίγο είχε πεθάνει. Έτσι ξαφνικά & ήρεμα όπως μπήκε στη ζωή μας, έτσι μας ξαναάφησε...

Η καϋμένη η μανούλα του πήγε & το έγλειφε στο κεφαλάκι του. Μετά ξάπλωσε το κεφαλάκι της πάνω στο κεφαλάκι του πεθαμένου πια παιδιού της...

Φυσικά & κλαίω. Από το μεσημέρι συνέχεια. Αλλά τί αλλάζει;

Δεν μπορώ τώρα να καταλάβω γιατί μπήκε στη ζωή μας για τόσο λίγο καιρό αυτό το γλυκό κι όμορφο πλασματάκι. Μας γλύκανε πάντως...

Η μανούλα του μπαίνει-βγαίνει συνέχεια στο σπιτάκι. Το ψάχνει τώρα. Πρέπει κι αυτή κι εμείς να μάθουμε, ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή μας, να βρίσκουμε τη δύναμη να συνεχίζουμε μόνοι μας. Γιατί όπως σωστά λένε, "η ζωή συνεχίζεται"...